είναι φτιαγμένο από ένα πίσω φύλλο, τη "μάνα", με πλάτος 22-24εκ. που, κάτω από τη μασχάλη και ως τη μέση, συνδέεται με θηλιές από λευκό γαϊτάνι με τριγωνικό, πλαϊνό κομμάτι υφάσματος (εδώ από δύο κομμάτια). Κάτω απ' αυτή την κεντητή ένωση αρχίζει λαγκιόλι με άνοιγμα στη βάση του ύψους 12εκ. Στη μύτη του ανοίγματος, που βρίσκεται περίπου στο κέντρο της βάσης, το λευκό γαϊτάνι σχηματίζει δύο θηλιές. Στον άξονα του πίσω ανοίγματος του χεριού και της κεντητής ένωσης, οι μύτες των λαγκιολιών έχουν "τσιμπηθεί" στο κέντρο τους και σε μήκος 13εκ., δημιουργώντας δυο δίπλες, τις κάχες, που στολίζονται με άσπρο γαϊτάνι. Τα δυο μπροστινά φύλλα πλάτους 10-12 εκ., που συνεχίζουν την πίσω "μάνα", ενώνονται με λοξά μπροστάρια με πλάτος 24εκ. στη βάση και 8εκ. στο λαιμό. Στη βάση τους έχει συρραφεί από ένα μικρό τριγωνικό κομμάτι υφάσματος. Σκούρο, επίρραπτο μπλε ρούχο στολίζει τον μικρό όρθιο γιακά, και σχηματίζει δυο κατακόρυφες λωρίδες (πλάτους 10εκ.) που πλαισιώνουν το άνοιγμα ως κάτω από τη μέση. Το ρούχο περιβάλλει μαύρο γαϊτάνι, με άκρες που κρέμονται ελεύθερα κάτω από το γιακά . Το υπόλοιπο μπροστινό άνοιγμα, το άνοιγμα των χεριών και των λαγκιολιών, οι πίσω κεντητές ενώσεις, ο γύρος του σεγκουνιού, στολίζονται με το μάλλινο, λευκό γαϊτάνι, που δίνει στο σεγκούνι το όνομα ασπρογάιτανο. Για να μη χαλάσει η φόρμα του επενδύτη, οι γυναίκες όχι μόνο δεν κάθονταν επάνω του αλλά συχνά εφάρμοζαν το στράκωμα: "δρόσιζαν" τα ρούχα, τα δίπλωναν και τα έβαζαν κάτω από το στρώμα για να διατηρούνται οι τσακίσεις.