είναι φτιαγμένο από ένα πίσω φύλλο, τη "μάνα", με πλάτος 21εκ., που συνεχίζει ενιαία με το μπροστινό αριστερό φύλλο, ενώ με το δεξιό ενώνεται με ραφή στον ώμο. Και τα δύο μπροστινά φύλλα είναι ελάχιστα λοξά, με 20-22εκ. στο τελείωμα και 15-16εκ. στην αρχή. Κάτω από τη μασχάλη αρχίζει στενόμακρη λωρίδα υφάσματος, φτιαγμένη από τρία κομμάτια, φαρδύτερη ψηλά απ' ότι στο τελείωμά της, που ενώνεται με το μπροστινό φύλλο και το πλαϊνό λαγκιόλι. Στο τελείωμα της ένωσης μαζί του έχει προστεθεί μικρό τριγωνικό κομμάτι. Η λωρίδα, στην προέκταση του πίσω κατακόρυφου ανοίγματος του χεριού, συνδέεται με το φύλλο της πλάτης με θηλιές από λευκό γαϊτάνι. Κάτω απ' αυτή την κεντητή ένωση αρχίζει το λαγκιόλι, με άνοιγμα στο κέντρο περίπου της βάσης του ύψους 13εκ. Στη μύτη του ανοίγματος, άσπρο γαϊτάνι σχηματίζει τρεις θηλιές, ενώ πλάι του, προς την πλευρά της πλαϊνής λωρίδας, υπάρχει κατακόρυφη ραφή. Στον άξονα του πίσω ανοίγματος του χεριού και της κεντητής ένωσης, οι μύτες των λαγκιολιών έχουν "τσιμπηθεί", στο κέντρο τους και σε μήκος 13εκ., δημιουργώντας δυο δίπλες, τις κάχες, που στολίζονται με λευκό γαϊτάνι. Σκούρο καφέ, επίρραπτο ρούχο στολίζει τον μικρό, όρθιο γιακά, και σχηματίζει δυο κατακόρυφες λωρίδες (πλ. 14εκ.), στρογγυλεμένες στο λαιμό, που πλαισιώνουν το άνοιγμα ως κάτω από τη μέση. Το ρούχο περιβάλλει μαύρο γαϊτάνι με άκρες που, κάτω από το γιακά, κρέμονται ελεύθερες. Το υπόλοιπο μπροστινό άνοιγμα, το άνοιγμα των χεριών και των λαγκιολιών, οι πίσω κεντητές ενώσεις, ο γύρος του σεγκουνιού, στολίζονται με το μάλλινο, λευκό γαϊτάνι, που δίνει στο σεγκούνι το όνομα ασπρογάιτανο. Για να μη χαλάσει η φόρμα του επενδύτη, οι γυναίκες όχι μόνο δεν κάθονταν επάνω του αλλά συχνά εφάρμοζαν το στράκωμα: "δρόσιζαν" τα ρούχα, τα δίπλωναν και τα έβαζαν κάτω από το στρώμα για να διατηρούνται οι τσακίσεις.