και σοβαρότητα. Τα σκούρα χρώματα του μαντιλιού φωτίζονται από τη γιαλάδα του μεταξιού, τις μικρές πούλιες, και τη μεταλλική λάμψη των μεταξοκλωστών, ιδιαίτερα της μιας που χρυσαφίζει, της άλλης που ασημίζει, της ανοιχτοπράσινης τρίτης. Τα φύλλα, σε δύο αποχρώσεις του λαδοπράσινου, δύσκολα ξεχωρίζουν από τον κάμπο του μαντιλιού. Και τα λουλούδια, όσα δεν είναι χρυσαφιά ή μπρούντζινα, στρέφονται προς το ροδί αλλά κυρίως, στις σκούρες μενεξελιές αποχρώσεις. Στο κέντημα της μπορντούρας επαναλαμβάνεται, σε δύο χρωματικές παραλλαγές των λουλουδιών, πανομοιότυπο το ίδιο πλαγιαστό μοτίβο. Από κομψό δοχείο (γλάστρα;) φυτρώνουν γέρνοντας δεξιά κι αριστερά κλαδιά και φύλλα. Ανάμεσά τους ξεπηδούν δυο κομψά, σχεδόν πανομοιότυπα, ανθισμένα κλαδιά. Στη γωνία το κέντημα γίνεται, συγκρατημένα πάντα, λίγο πιο φλύαρο. Από μεγάλο ανθικό μοτίβο που περικλείει ασημόχρυσο άνθος φυτρώνουν λεπτοί φυλλοφόροι μίσχοι και κεντρικό ψηλόλιγνο κλαδί που απολήγει σε τρία μεγάλα και άλλα μικρότερα λουλούδια. Στον κάμπο του μαντιλιού αιωρούνται με ελαφρά αταξία κομψά, γερτά τετραπέταλα ανθάκια. Οι πιέτες ή το τσεμπέρι αποτελούν χαρακτηριστικό τμήμα του κεφαλοκαλύμματος και οι γυναίκες Ύδρας και Σπετσών και της Ερμιονίδας ονόμαζονταν "τσεμπερούδες". Αφού τα μαλλιά γίνουν πλεξούδες και τοποθετηθεί το φακιόλι -τα μπουλέτσια από ξένα μαλλιά που δίνουν ύψος συνηθίζονταν μόνον από τις αρχόντισσες- μπαίνουν σε πιέτες κολλητά στη ρίζα των μαλλιών και δένονται κάτω από τις κοτσίδες τα καπίστρια ή ζωνίτσες, δυο κορδονάκια ραμμένα στο σημείο που το μαντίλι ακουμπά στους κροτάφους. Στη συνέχεια, οι γωνίες του μαντιλιού (τσέπια) σταυρώνονται χαλαρά κάτω από το σαγόνι, αφού το μαντίλι πτυχωθεί πρώτα (πιέτες) και στους κροτάφους. Τα τσέπια γυρίζουν πίσω και στερεώνονται στην κορυφή του κεφαλιού και προς τα πίσω. Οι πιέτες στολίζονταν με έξι καρφίτσες. Οι γιορτινές και νυφικές πιέτες είναι ολοκέντητες με χρυσά, πολύχρωμα ή μονόχρωμα κεντήματα.