τρίτος επενδύτης όμως, πολύ σπανιότερος, αφού φοριέται μόνο μία ή δυο φορές από τη νύφη στη στέψη και, ίσως, οκτώ μέρες μετά το γάμο, στα πιστρόφια. Είναι το πανωσάγιακο, ένα σαγιάκι με "αυτιά" στους ώμους πότε άσπρα και πότε ντυμένα με ρούχο, με φούντες όχι μόνο στη μέση αλλά και στα "αυτιά", που φοριέται από τη νύφη πάνω και από τον ντουλαμά. Οι περισσότερες γυναίκες το δανείζονται και όσες είχαν δικό τους, αφαιρούσαν τις φούντες μετά το γάμο και το φορούσαν ως σαγιάκι. Το πανωσάγιακο είναι φτιαγμένο από ένα πίσω φύλλο, τη "μάνα", με πλάτος 21εκ., που συνεχίζει μονοκόμματο στα δυο μπροστινά φύλλα (πλ. 10εκ.). Τα φύλλα εκτείνονται ως λίγο πέρα από τη μέση του ανοίγματος της μασχάλης που συμπληρώνει στενόμακρο κομμάτι πανιού με μυτερή απόληξη. Αυτό συνδέεται με το φύλλο της πλάτης με κεντητή ένωση από θηλιές αφήνοντας στο τελείωμά της μικρή σχισμή. Το "μπροστάρι" ανεβαίνει λοξά έχοντας πλάτος 21εκ. στη βάση του και 8εκ. κάτω από το γιακά. Στη βάση του συμπληρώνεται από μικρό, τριγωνικό ύφασμα ύψους 33εκ. και πλάτους 7εκ. Στον άξονα του πίσω ανοίγματος του χεριού και της κεντητής ένωσης, αρχίζουν τα λαγκιόλια. Στο κέντρο περίπου της βάσης τους, έχουν άνοιγμα 14εκ. που κλείνει στη μύτη του με τρεις θηλιές. Ακριβώς από πάνω του, το ύφασμα έχει "τσιμπηθεί" με μεγάλες, κόκκινες σταυροβελονιές που συνοδεύονται, προς τη μεριά της πλάτης, από τρία μικρά, κόκκινα "Τ". Στη βάση του ανοίγματος, την ορθή γωνία τονίζουν, κι από τις δυο πλευρές, μαύρο γαζί και το ίδιο "Τ" σε μαύρο χρώμα. Με τον ίδιο τρόπο διακοσμούνται και οι γωνίες του μπροστινού ανοίγματος. Τα λαγκιόλια στο ξεκίνημά τους, από τη μύτη τους και σε μήκος 14εκ., έχουν επίσης "τσιμπηθεί" δημιουργώντας δυο δίπλες, τις κάχες, στολισμένες με μαύρο γαϊτάνι που στις πλευρές τους σχηματίζει θηλιές. Το κατακόρυφο "τσίμπημα" διακοσμείται και στις δυο του πλευρές με τριπλό γαζί από δύο κόκκινες κλωστές και μια ενδιάμεση μαύρη, διακοσμητικό στοιχείο που χρησιμοποιείται και πλευρικά στις κάχες, αλλά και ψηλότερα. Έτσι, περιβάλλει την κεντητή ένωση και, στο φύλλο της πλάτης, παρακολουθεί το άνοιγμα του χεριού και το αυτί ως το τελείωμά του στον ώμο. Έχοντας από τη μια το διπλό γαϊτάνι που κατεβαίνει από το αυτί ως την κεντητή ένωση, η ταινία με τα γαζιά τονίζεται κι από μονό γαϊτάνι που, κατεβαίνοντας ως το τέλος της κεντητής ένωσης, στρίβει για λίγο σε ορθή γωνία τονίζοντας τη μέση. Οι λεπτεπίλεπτες κουκίδες των γαζιών προσδίδουν ανάλαφρο τόνο στον διάκοσμο και ενισχύονται, στο φύλλο της πλάτης, με σειρά από μικρότατα κόκκινα "Τ" που συνοδεύουν τις κάχες και τονίζουν την ορθή γωνία της μέσης που διέγραψε το γαϊτάνι. Με γαϊτάνι σημειώνεται και η ραφή του τριγωνικού κομματιού, που αναπληρώνεται στο τέλος με ψαροκόκαλο από άσπρη κλωστή. Σκούρο, επίρραπτο βυσσινί ρούχο με αρκετή φθορά στολίζει τα αυτιά, τον μικρό, όρθιο γιακά, και σχηματίζει δυο κατακόρυφες λωρίδες (πλ. 15εκ.), στρογγυλεμένες στο λαιμό, που πλαισιώνουν το άνοιγμα ως κάτω από τη μέση. Το ρούχο περιβάλλει μαύρο γαϊτάνι με άκρες που, κάτω από το γιακά, κρέμονται ελεύθερες. Τριγωνικό σχεδόν κομμάτι βαμβακομέταξου πανιού σε ανοιχτό βυσσινί χρώμα ντύνει το μπροστινό άνοιγμα ως τα μισά του γιακά. Πάνω του διακρίνονται στη δεξιά πλευρά, οι μαύρες κλωστές που στερέωναν τα κουμπιά. Το μαύρο γαϊτάνι που στολίζει και περιβάλλει όλα τα ανοίγματα του πανωσάγιακου, στην εσωτερική γωνία του ρούχου συστρέφεται δημιουργώντας ανοιχτή, διακοσμητική θηλιά. Τη θηλιά υπογραμμίζουν αυτά τα μικρότατα, κόκκινα "Τ" που θυμίζουν σφηνοειδή γραφή και που συνεχίζουν οριζόντια κάτω από το ρούχο ως το μπροστινό άνοιγμα. Ακόμη μια λεπτή, κόκκινη σειρά διακοσμεί πίσω το τελείωμα του γιακά. Για να μη χαλάσει η φόρμα του επενδύτη, οι γυναίκες όχι μόνο δεν κάθονταν επάνω του αλλά συχνά εφάρμοζαν το στράκωμα: "δρόσιζαν" τα ρούχα, τα δίπλωναν και τα έβαζαν κάτω από το στρώμα για να διατηρούνται οι τσακίσεις.