Βόχα, την περαχώρα και τους Άγιους Θεόδωρους Κορινθίας όμως, τα λευκά σιγκούνια δεν καταργήθηκαν ποτέ, ενώ κόντηναν πολύ. Τα "Βοχαϊτικα" σιγκούνια, όπως λέγονταν, τα κεντούσαν ειδικοί ραφτάδες με επίρραπτα χρωματιστά κορδονέτα πάνω σε τσόχα ή βελούδο και, αργότερα, με πούλιες ή με γαζιά που έρχονταν σε έντονη χρωματική αντίθεση με το φόντο. Το σιγκούνι είναι φτιαγμένο από ένα πίσω φύλλο (πλάτους 20εκ.), που οι κατακόρυφες πλευρές του απέχουν 4εκ. από το άνοιγμα των χεριών. Το φάρδος συμπληρώνει κομμάτι υφάσματος που ξεκινάει από τον ώμο, παρακολουθώντας το άνοιγμα του χεριού ως την αρχή της μασχάλης και στρίβει λοξά ως τη μέση όπου η μύτη του ακουμπά τη μύτη του μικρού λαγκιολιού. Τα μπροστινά φύλλα φαρδαίνουν στο τελείωμά τους και, σπρωγμένα από τα λαγκιόλια, σταυρώνουν μπροστά. Το σιγκούνι ρελιάζεται με κόκκινη τσόχα που, εναλλάξ με το μαύρο βελούδο, αποτελούν τη βάση του επίρραπτου κεντήματος. Το κόκκινο συνδυάζεται με πράσινο σε δυο τόνους, ενώ στο μαύρο ταιριάζει το μουσταρδί που φαντάζει χρυσό και που φωτίζεται με πούλιες, λεπτές πράσινες και λουλακί μεταξοκλωστές και λίγο χρυσόνημα. Χρυσοπράσινα μεταξωτά γαϊτάνια οριοθετούν τις οριζόντιες και κατακόρυφες ταινίες του κεντήματος. Στα μπροστινά φύλλα πάνω από τη μέση και στο πλαϊνό τελείωμα του κεντήματος της πλάτης, δυο τριγωνικά διάχωρα δημιουργούν ανάμεσά τους δυο πλάγιες ταινίες. Στο τρίγωνο του μπροστινού φύλλου σχηματοποιείται δέντρο, ενώ στις υπόλοιπες ταινίες τα κορδονέτα περιελίσσονται πυκνά περιπλέκοντας δέσμες από καμπύλους, μίσχους με στρογγυλά και σχηματοποιημένα λουλούδια. Το σιγκούνι περιβάλλεται ολόγυρα από διπλές θηλιές με πούλιες. Εσωτερικά, πλάγια, στο ύψος της μέσης, έχουν στερεωθεί δυο κίτρινα κορδονέτα. Τόσο η κοπή όσο και το κέντημα έχουν γίνει με εντυπωσιακή ακρίβεια.