είναι φτιαγμένο από ένα πίσω φύλλο, τη "μάνα", με πλάτος 22εκ., ενιαίο με τα δυο στενά, μπροστινά φύλλα, πλάτους 10εκ. το καθένα. Καθένα τους ενώνεται με λοξό "μπροστάρι", με πλάτος 21εκ. στη βάση και 11εκ. στο λαιμό, που έχει συρραμμένο στη βάση του στενό τριγωνικό κομμάτι ύψους 30 εκ. Κάτω από τη μασχάλη, το μπροστινό φύλλο ενώνεται με στενόμακρη λωρίδα υφάσματος με μυτερή απόληξη. Η λωρίδα συνδέεται με την πίσω "μάνα" με θηλιές από λευκό γαϊτάνι, αφήνοντας μικρή σχισμή ως το λαγκιόλι που ξεκινά ακριβώς κάτω από την κεντητή ένωση. Στο κέντρο περίπου του τελειώματός του, το λαγκιόλι έχει άνοιγμα 13εκ., που κλείνει ψηλά με τρείς θηλιές. Στον άξονα του πίσω ανοίγματος του χεριού και της κεντητής ένωσης, οι μύτες των λαγκιολιών έχουν "τσιμπηθεί" στο κέντρο τους και σε μήκος 12εκ., δημιουργώντας δυο δίπλες, τις κάχες. Σκούρο, επίρραπτο βυσσινί ρούχο στολίζει τον μικρό, όρθιο γιακά, και σχηματίζει δυο κατακόρυφες λωρίδες (πλ. 12εκ.), στρογγυλεμένες στο λαιμό, που πλαισιώνουν το άνοιγμα ως κάτω από τη μέση. Το ρούχο περιβάλλει μαύρο γαϊτάνι. Το υπόλοιπο μπροστινό άνοιγμα, το άνοιγμα των χεριών και των λαγκιολιών, οι πίσω κεντητές ενώσεις, ο γύρος του σεγκουνιού, στολίζονται με το μάλλινο, λευκό γαϊτάνι, που δίνει στο σεγκούνι το όνομα ασπρογάιτανο. Για να μη χαλάσει η φόρμα του επενδύτη, οι γυναίκες όχι μόνο δεν κάθονταν επάνω του αλλά συχνά εφάρμοζαν το στράκωμα: "δρόσιζαν" τα ρούχα, τα δίπλωναν και τα έβαζαν κάτω από το στρώμα για να διατηρούνται οι τσακίσεις.