Τα κυριώτερα μουσικά όργανα.
Ιδιόφωνα: ζίλια (κύμβαλα) τρίγωνο, μασά, παλαμάκια κ.α.
Μεμβρανόφωνα: νταούλι, τουμπί - είδος μικρού νταουλιού - ντέφι, τουμπελέκι (στάμνα) κ.α.
Αερόφωνα: φλογέρα, σουραύλι, μαντούρα, ζουρνάς - ή πίπιζα ή καραμούζα - τσαμπούνα, γκάιντα, κλαρίνο. 
Χορδόφωνα: ταμπουράς, λαγούτο, αχλαδόσχημη λύρα, φιαλόσχημη λύρα (ή κεμεντζέ των Ελλήνων του Πόντου), κανονάκι, σαντούρι και βιολί. 

Από τα οργανικά συγκροτήματα τα πιο γνωστά, πανελλήνια, είναι: η ζυγιά - από το ζυγός, δύο όργανα - ένας ή δύο ζουρνάδες και νταούλι που συναντάμε στην ηπειρωτική Ελλάδα, η νησιωτική ζυγιά βιολί και λαγούτο και η κομπανία κλαρίνο, βιολί, λαγούτο και σαντούρι, που σιγά-σιγά αντικαθιστά τη ζυγιά ζουρνάς-νταούλι. Ας σημειωθεί ότι το ελληνικό τραγούδι παίζεται και τραγουδιέται στη φυσική και όχι στην συγκερασμένη κλίμακα της Δύσης, όταν οι τραγουδιστές και οι παιχνιδιάτορες δεν έχουν δεχτεί την επίδραση της δυτικής μουσικής. 

Οι ελληνικοί χοροί που συνοδεύονται άλλοτε από τραγούδι και άλλοτε από τα διάφορα μουσικά όργανα, διαιρούνται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τους πηδηχτούς και τους συρτούς. Οι πρώτοι διακρίνονται για τον αυστηρό μαζί και λεβέντικο χαρακτήρα τους και χορεύονται κυρίως από τους άνδρες, ενώ οι δεύτεροι - οι συρτοί - περισσότεροι λυρικοί και ήρεμοι στην κίνησή τους χορεύονται πολύ και από τις γυναίκες. Μία τρίτη κατηγορία αποτελείται από χορούς σύνθετους, πηδηχτούς και συρτούς μαζί. Ανάλογα με τον αριθμό των χορευτών και τον τρόπο με τον οποίο χορεύονται έχουμε: χορούς ομαδικούς, που είναι συνήθως κυκλικοί, όπως π.χ. ο καλαματιανός, χορούς αντικρυστούς, που χορεύονται από ένα ζευγάρι χορευτών, ο ένας απέναντι στον άλλο, όπως π.χ. ο νησιώτικος μπάλος και χορούς για ένα μόνον χορευτή, όπως π.χ. ο χορός του δρεπανιού στην Κύπρο κ.α. 

Φοίβος Ανωγειανάκης