επενδύτης διαταράσσει ελαφρά τη διάκριση που στηρίζεται στο χρώμα των γαϊτανιών, αφού εδώ το μαύρο μεταξωτό γαϊτάνι που περιβάλλει το ρούχο στολίζει και το μπροστινό άνοιγμα ως σχεδόν το τελείωμά του. Πρόκειται για καθημερινό σεγκούνι παντρεμένης; Το σεγκούνι είναι φτιαγμένο από ένα πίσω φύλλο, τη "μάνα", με πλάτος 22-23εκ., που συνεχίζει ενιαίο μπροστά στα δυο μπροστινά φύλλα που απλώνονται ως τα μισά του ανοίγματος της μασχάλης. Το υπόλοιπο άνοιγμα συμπληρώνει στενόμακρο, τριγωνικό κομμάτι υφάσματος που συνδέεται με το πίσω φύλλο με θηλιές από λευκό γαϊτάνι. Η κεντητή ένωση αφήνει μικρή σχισμή πάνω από το λαγκιόλι που ξεκινάει ακριβώς από κάτω της. Με το μπροστινό φύλλο ενώνεται "μπροστάρι", που ανεβαίνει λοξά με πλάτος 26εκ. στη βάση και 8εκ. στο λαιμό. Το πλάτος της βάσης του έχει αυξηθεί με συρραμμένο, τριγωνικό κομμάτι υφάσματος. Το λαγκιόλι έχει στο κέντρο σχεδόν της βάσης του άνοιγμα 11εκ., με δυο θηλιές κάτω από τη μύτη του. Στον άξονα του πίσω ανοίγματος του χεριού και της κεντητής ένωσης, οι μύτες των λαγκιολιών έχουν "τσιμπηθεί", στο κέντρο τους και σε μήκος 16εκ., δημιουργώντας δυο δίπλες, τις κάχες, που εδώ δεν στολίζονται με άσπρο γαϊτάνι. Σκούρο, επίρραπτο βυσσινί ρούχο στολίζει τον μικρό, όρθιο γιακά, και καλύπτει το στήθος με δυο κατακόρυφες λωρίδες (πλ. 15εκ.). Οι τριγωνικές μύτες τους κοντά στο γιακά είναι φτιαγμένες από ξεχωριστό κομμάτι υφάσματος. Το υπόλοιπο μπροστινό άνοιγμα, το άνοιγμα των χεριών και των λαγκιολιών, οι πίσω κεντητές ενώσεις, ο γύρος του σεγκουνιού, στολίζονται με το μάλλινο, λευκό γαϊτάνι, που δίνει στο σεγκούνι το όνομα ασπρογάιτανο. Για να μη χαλάσει η φόρμα του επενδύτη, οι γυναίκες όχι μόνο δεν κάθονταν επάνω του αλλά συχνά εφάρμοζαν το στράκωμα: "δρόσιζαν" τα ρούχα, τα δίπλωναν και τα έβαζαν κάτω από το στρώμα για να διατηρούνται οι τσακίσεις.